Αρτηριακή υπέρταση (υπέρταση) - Συμπτώματα και θεραπεία

Εάν εντοπιστούν παρόμοια συμπτώματα, συμβουλευτείτε έναν γιατρό. Μην αυτοθεραπεία - είναι επικίνδυνο για την υγεία σας!

Συμπτώματα αρτηριακής υπέρτασης Η αυξημένη αρτηριακή πίεση από μόνη της σε πολλούς ανθρώπους δεν εκδηλώνεται από καμία υποκειμενική αισθήσεις. Εάν η αυξημένη αρτηριακή πίεση συνοδεύεται από συμπτώματα, μπορεί να είναι ένα αίσθημα βαρύτητας στο κεφάλι, πονοκέφαλος, που τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια, ναυτία, ζάλη, αστάθεια όταν περπατάει, καθώς και πολλά άλλα συμπτώματα που είναι αρκετά μη ειδικά για την αυξημένη αρτηριακή πίεση. Τα συμπτώματα που αναφέρονται παραπάνω εκδηλώνονται πολύ σαφέστερα από υπερτασική κρίση - μια ξαφνική σημαντική αύξηση της αρτηριακής πίεσης, οδηγώντας σε προφανή επιδείνωση της κατάστασης και της ευημερίας.

Θα ήταν δυνατόν να συνεχίσουμε να απαριθμούμε τα πιθανά συμπτώματα της GB μέσω ενός κόμματος, αλλά δεν υπάρχει ιδιαίτερο όφελος σε αυτό. Γιατί; Πρώτον, όλα αυτά τα συμπτώματα είναι μη ειδικά για την υπέρταση (δηλ. Μπορούν να βρεθούν τόσο ξεχωριστά όσο και σε διάφορους συνδυασμούς και σε άλλες ασθένειες) και, δεύτερον, το γεγονός μιας σταθερής αύξησης της αρτηριακής πίεσης είναι σημαντική για την παρουσία αρτηριακής υπέρτασης. Αλλά αυτό δεν αποκαλύπτεται με αξιολόγηση υποκειμενικών συμπτωμάτων, αλλά μόνο όταν μέτρησε την αρτηριακή πίεση και επανειλημμένα. Σημαίνει, πρώτον, ότι "για μία συνεδρίαση" πρέπει να μετράται με αρτηριακή πίεση δύο φορές ή τρεις φορές (με ένα μικρό διάλειμμα μεταξύ των μετρήσεων) και να πάρει τον αριθμητικό μέσο των δύο ή τριών μετρημένων τιμών ως πραγματική αρτηριακή πίεση. Δεύτερον, η σταθερότητα της αύξησης της αρτηριακής πίεσης (το κριτήριο για τη διάγνωση της υπέρτασης ως χρόνιας νόσου) θα πρέπει να επιβεβαιωθεί κατά τη διάρκεια των μετρήσεων σε διαφορετικές ημέρες, κατά προτίμηση με ένα διάστημα τουλάχιστον μιας εβδομάδας.

Στην περίπτωση της ανάπτυξης μιας υπερτασικής κρίσης, τα συμπτώματα θα απαιτηθούν, διαφορετικά δεν είναι μια υπερτασική κρίση, αλλά απλώς ασυμπτωματική αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Και αυτά τα συμπτώματα μπορούν να είναι είτε αυτά που αναφέρονται παραπάνω είτε άλλα, πιο σοβαρά - αναφέρονται στην ενότητα "Επιπλοκές".

Η συμπτωματική (δευτερογενής) αρτηριακή υπέρταση αναπτύσσεται στο πλαίσιο άλλων ασθενειών και επομένως οι εκδηλώσεις τους, εκτός από τα πραγματικά συμπτώματα της αυξημένης αρτηριακής πίεσης (εάν υπάρχει), εξαρτώνται από την υποκείμενη ασθένεια. Για παράδειγμα, με τον υπεραλδοστερόνη, μπορεί να είναι μυϊκή αδυναμία, σπασμοί και ακόμη και μεταβατικά (νεροχύτες ρολόγια) παράλυση στους μύες των ποδιών, των όπλων, του λαιμού. Με το σύνδρομο της αποφρακτικής άπνοιας του ύπνου - ροχαλητό, σταματώντας την αναπνοή σε ένα όνειρο, υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Εάν η υπέρταση με την πάροδο του χρόνου για πολλά χρόνια-ηγέτης σε βλάβη σε διάφορα όργανα (ονομάζονται "όργανα-στόχοι" στο πλαίσιο αυτό), τότε αυτό μπορεί να εκδηλώσει τον εαυτό του σε μείωση της μνήμης και της νοημοσύνης, του εγκεφαλικού επεισοδίου ή των μεταβατικών εγκεφαλοαγγειακών διαταραχών, της αύξησης του πάχους της καρδιάς της καρδιάς, επιταχύνεται η ανάπτυξη του αθηροσκλήρου ή στηθάγχη pectoris, μια μείωση του ρυθμού φιλτραρίσματος αίματος στους νεφρούς κλπ. Συνεπώς, οι κλινικές εκδηλώσεις θα οφείλονται σε αυτές τις επιπλοκές και όχι με την αύξηση της αρτηριακής πίεσης ως τέτοια.

Παθογένεση αρτηριακής υπέρτασης Με την υπέρταση, η παραβίαση της ρύθμισης του αγγειακού τόνου και η αυξημένη αρτηριακή πίεση είναι το κύριο περιεχόμενο αυτής της ασθένειας, έτσι ώστε να μιλήσουμε, την «πεμπτουσία» της. Παράγοντες όπως η γενετική προδιάθεση, η παχυσαρκία, η αδράνεια, η υπερβολική κατανάλωση επιτραπέζιου αλατιού, το αλκοόλ, το χρόνιο στρες, το κάπνισμα και ένας αριθμός άλλων, κυρίως που συνδέεται με τα χαρακτηριστικά του τρόπου ζωής, οδηγούν σε παραβίαση της λειτουργίας του ενδοθήλιο - το εσωτερικό στρώμα των αρτηριακών βουλών με πάχος ενός κυτταρικού στρώματος, που εμπλέκεται ενεργά στην ρύθμιση του τόνου και έτσι, η άκαμπη της ομάδας. Ο τόνος των αγγείων του μικροκυκλοφορικού καναλιού και επομένως ο όγκος της τοπικής ροής αίματος σε όργανα και ιστούς ρυθμίζεται αυτόνομα από το ενδοθήλιο και όχι απευθείας από το κεντρικό νευρικό σύστημα. Πρόκειται για ένα τοπικό σύστημα ρύθμισης της αρτηριακής πίεσης. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλα επίπεδα ρύθμισης της αρτηριακής πίεσης - το κεντρικό νευρικό σύστημα, το ενδοκρινικό σύστημα και τα νεφρά (τα οποία συνειδητοποιούν τον ρυθμιστικό τους ρόλο επίσης λόγω της ικανότητας να συμμετέχουν σε ορμονική ρύθμιση στο επίπεδο ενός ολοκληρωμένου οργανισμού). Οι παραβιάσεις σε αυτούς τους πολύπλοκους ρυθμιστικούς μηχανισμούς οδηγούν γενικά τη μείωση της ικανότητας ολόκληρου του συστήματος να προσαρμοστεί με ακρίβεια στις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες των οργάνων και των ιστών στην παροχή αίματος.

Με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσεται ένας επίμονος σπασμός μικρών αρτηριών και αργότερα αλλάζουν τα τείχη τους έτσι ώστε να είναι ήδη ανίκανοι να επιστρέψουν στην αρχική του κατάσταση. Σε μεγαλύτερα σκάφη, η αθηροσκλήρωση αναπτύσσεται με επιταχυνόμενο ρυθμό λόγω της συνεχούς αυξημένης αρτηριακής πίεσης. Τα τείχη της καρδιάς γίνονται παχύτερα, αναπτύσσεται η υπερτροφία του μυοκαρδίου και στη συνέχεια η επέκταση των κοιλοτήτων του αριστερού κόλπου και της αριστερής κοιλίας. Η αυξημένη πίεση βλάπτει τα νεφρικά σπειράματα, η ποσότητα τους μειώνεται και, ως εκ τούτου, η ικανότητα των νεφρών να φιλτράρουν το αίμα μειώνεται. Στον εγκέφαλο, λόγω αλλαγών στα δοχεία παροχής αίματος, εμφανίζονται αρνητικές μεταβολές εμφανίζονται επίσης μικρές εστίες αιμορραγίας, καθώς και μικρές περιοχές νέκρωσης (θάνατος) εγκεφαλικών κυττάρων. Με ρήξη μιας αθηροσκληρωτικής πλάκας, η θρόμβωση εμφανίζεται σε ένα δοχείο σε ένα δοχείο, ο αυλός του σκάφους επικαλύπτεται, αυτό οδηγεί σε εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ταξινόμηση και στάδιο ανάπτυξης αρτηριακής υπέρτασης Η υπερτονική ασθένεια, ανάλογα με το μέγεθος της αυξημένης αρτηριακής πίεσης, χωρίζεται σε τρεις βαθμούς. Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη την αύξηση του κινδύνου καρδιαγγειακών παθήσεων στην κλίμακα των "ετών ή δέκα ετών", ξεκινώντας από το επίπεδο της αρτηριακής πίεσης άνω των 115/75 mm Hg. Art. , Όλες οι περισσότερες διαβαθμίσεις της αρτηριακής πίεσης διακρίνονται.

Εάν οι τιμές της συστολικής και διαστολικής αρτηριακής πίεσης πέφτουν σε διαφορετικές κατηγορίες, τότε ο βαθμός της αρτηριακής υπέρτασης εκτιμάται για το υψηλότερο των δύο σημασιών και δεν έχει σημασία - συστολική ή διαστολική. Ο βαθμός αύξησης της αρτηριακής πίεσης στη διάγνωση της υπέρτασης δημιουργείται για επαναλαμβανόμενες μετρήσεις σε διαφορετικές ημέρες.

Σε ορισμένες χώρες, συνεχίζουν να διακρίνουν τα στάδια της υπέρτασης, ενώ στις ευρωπαϊκές συστάσεις για τη διάγνωση και τη θεραπεία της αρτηριακής υπέρτασης δεν αναφέρονται. Η κατανομή των σταδίων έχει σχεδιαστεί για να αντικατοπτρίζει τα στάδια της πορείας της υπέρτασης από την αρχή μέχρι την εμφάνιση επιπλοκών.

Υπάρχουν τρία από αυτά τα στάδια:

Στάδιο Ι Υπονοεί ότι δεν υπάρχει ακόμη προφανής βλάβη σε εκείνα τα όργανα που επηρεάζονται συχνότερα από αυτή την ασθένεια: δεν υπάρχει αύξηση (υπερτροφία) της αριστερής κοιλίας της καρδιάς, δεν υπάρχει σημαντική μείωση του ρυθμού διήθησης στα νεφρά, η οποία καθορίζεται λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο της κρεατινίνης στο αίμα, η πρωτεΐνη της αλβουμίνης δεν ανιχνεύεται στην ουρανική Οι πόρνες σε αυτά, και ανιχνεύονται, και αυτοί, και αυτοί, και αυτοί, και αυτοί, και κλπ. Αυτή η ήττα των εσωτερικών οργάνων συνήθως προχωράει ασυμπτωματικά. Εάν υπάρχει τουλάχιστον ένα από τα αναφερόμενα σημάδια, διαγνώσουν ΙΙ στάδιο υπέρταση. Τέλος, περίπου Στάδιο ΙΙΙ Hypertonic disease speaks when there is at least one cardiovascular disease with clinical manifestations associated with atherosclerosis (myocardial infarction, stroke, angina pectoris, atherosclerotic damage to the arteries of the lower extremities), or, for example, a serious damage to the kidneys, manifested by a expressed decrease in filtration and/or significant loss of protein from the protein from the protein from the protein from ούρο. Αυτά τα στάδια δεν αντικαθίστανται πάντοτε φυσικά μεταξύ τους: για παράδειγμα, ένα άτομο υπέστη έμφραγμα του μυοκαρδίου και μετά από μερικά χρόνια μια αύξηση της αρτηριακής πίεσης που ενωθεί - αποδεικνύεται ότι ένας τέτοιος ασθενής έχει μια υπέρταση του σταδίου III ταυτόχρονα. Η έννοια της κατανομής των σταδίων είναι κυρίως στην κατάταξη των ασθενών όσον αφορά τον κίνδυνο καρδιαγγειακών επιπλοκών. Τα θεραπευτικά μέτρα εξαρτώνται από αυτό: όσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος, τόσο πιο έντονη θεραπεία. Ο κίνδυνος κατά τη διαμόρφωση της διάγνωσης εκτιμάται από τέσσερις διαβαθμίσεις. Σε αυτή την περίπτωση, η 4η διαβάθμιση αντιστοιχεί στον μεγαλύτερο κίνδυνο.

Επιπλοκές της αρτηριακής υπέρτασης Ο σκοπός της θεραπείας της υπέρτασης δεν είναι να «χτυπήσει» την υψηλή αρτηριακή πίεση, αλλά τη μέγιστη μείωση του κινδύνου καρδιαγγειακών και άλλων επιπλοκών στη μακροπρόθεσμη πτυχή, δεδομένου ότι αυτή η επαγωγή κινδύνου, όταν αξιολογείται στην «ηλικία ηλικίας» αυξάνεται για κάθε επιπλέον 10 mm RT. Τέχνη. Ήδη από το επίπεδο της αρτηριακής πίεσης 115/75 mm RT. Τέχνη. Αυτό αναφέρεται σε επιπλοκές όπως εγκεφαλικό επεισόδιο, στεφανιαία καρδιακή νόσο, αγγειακή άνοια (άνοια), χρόνια νεφρική και χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια, αθηροσκληρωτικές αλλοιώσεις των αγγείων των κάτω άκρων.

Οι περισσότεροι ασθενείς με υπέρταση προς το παρόν δεν ενοχλούν, επομένως δεν έχουν ιδιαίτερο κίνητρο να αντιμετωπίζονται, λαμβάνοντας τακτικά ένα ορισμένο ελάχιστο φάρμακο και μεταβαλλόμενο τρόπο ζωής σε έναν υγιέστερο. Ωστόσο, στη θεραπεία της υπέρτασης, δεν υπάρχουν διαθέσιμα μέτρα που θα σας επιτρέψουν να ξεχάσετε αυτή την ασθένεια για πάντα χωρίς να κάνετε τίποτα άλλο για τη θεραπεία της.

Διάγνωση αρτηριακής υπέρτασης Με τη διάγνωση της αρτηριακής υπέρτασης ως τέτοια, όλα είναι συνήθως αρκετά απλά: αυτό απαιτεί μόνο επανειλημμένα καταχωρημένη αρτηριακή πίεση σε επίπεδο 140/90 mm Hg. Τέχνη. Και πάνω. Αλλά η υπέρταση και η αρτηριακή υπέρταση δεν είναι το ίδιο πράγμα: όπως ήδη αναφέρθηκε, μια ολόκληρη σειρά ασθενειών μπορεί να εκδηλώσει την αύξηση της αρτηριακής πίεσης και η υπέρταση είναι μόνο μία από αυτές, αν και η συχνότερη. Ο γιατρός, η διεξαγωγή διαγνωστικών, αφενός, πρέπει να επαληθεύσει τη σταθερότητα της αύξησης της αρτηριακής πίεσης και, αφετέρου, για να εκτιμηθεί η πιθανότητα εάν η αύξηση της αρτηριακής πίεσης είναι μια εκδήλωση της συμπτωματικής (δευτερογενούς) αρτηριακής υπέρτασης.

Για να γίνει αυτό, στο πρώτο στάδιο της διαγνωστικής αναζήτησης, ο γιατρός ανακαλύπτει σε ποια ηλικία άρχισε να αυξάνεται για πρώτη φορά, αν υπάρχουν τέτοια συμπτώματα, Όπως, για παράδειγμα, το ροχαλητό με αναπνοή σταματά σε ένα όνειρο, περιόδους μυϊκής αδυναμίας, ασυνήθιστες ακαθαρσίες στα ούρα, επιθέσεις ξαφνικού καρδιακού παλμού με εφίδρωση και πονοκέφαλο κλπ. Είναι λογικό να διευκρινιστεί ποια φάρμακα και βιολογικοί εργάτες παίρνει ο ασθενής, διότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αυτοί που μπορούν να οδηγήσουν σε αύξηση της αρτηριακής πίεσης ή επιρροής της ήδη αυξημένης. Αρκετές ρουτίνες (που εκτελούνται από σχεδόν όλους τους ασθενείς με αυξημένη αρτηριακή πίεση) Διαγνωστικές εξετάσεις, μαζί με τις πληροφορίες που λαμβάνονται κατά τη διάρκεια της συνομιλίας με τον γιατρό, βοηθούν στην αξιολόγηση της πιθανότητας ορισμένων μορφών δευτερογενούς υπέρτασης: γενική ανάλυση ούρων, προσδιορισμός της συγκέντρωσης της κρεατινίνης και της γλυκόζης και μερικές φορές κάλιο και άλλοι ηλεκτρολύτταρα. Σε γενικές γραμμές, λαμβάνοντας υπόψη τον χαμηλό επιπολασμό των δευτερογενών μορφών αρτηριακής υπέρτασης (περίπου το 10% όλων των περιπτώσεων), για περαιτέρω αναζήτηση αυτών των ασθενειών ως πιθανή αιτία αυξημένης αρτηριακής πίεσης, είναι απαραίτητο να έχουμε βάσιμους λόγους. Επομένως, εάν στο πρώτο στάδιο της διαγνωστικής αναζήτησης δεν υπάρχουν σημαντικά δεδομένα υπέρ της δευτερογενούς φύσης της αρτηριακής υπέρτασης, τότε στο μέλλον πιστεύεται ότι η αρτηριακή πίεση αυξάνεται λόγω της υπέρτασης. Αυτή η κρίση μπορεί μερικές φορές να αναθεωρηθεί στη συνέχεια καθώς εμφανίζονται νέα δεδομένα για τον ασθενή.

Εκτός από την εξεύρεση δεδομένων για μια πιθανή δευτερεύουσα φύση της αύξησης της αρτηριακής πίεσης, ο γιατρός καθιερώνει την παρουσία παραγόντων κινδύνου για καρδιαγγειακές παθήσεις (αυτό είναι απαραίτητο για την αξιολόγηση της πρόβλεψης και της πιο στοχοθετημένης αναζήτησης βλάβης στην εσωτερική όργανα), καθώς και ενδεχομένως, οι υπάρχουσες ασθένειες του καρδιαγγειακού συστήματος ή της ασυμπτωματικής τους βλάβης. Επιλογή θεραπευτικών εκδηλώσεων. Για το σκοπό αυτό, εκτός από μια συνομιλία με τον ασθενή και την εξέταση του, πραγματοποιούνται διάφορες διαγνωστικές μελέτες (για παράδειγμα, η ηλεκτροκαρδιογραφία, η ηχοκαρδιογραφία, η υπερηχογραφική εξέταση των αγγείων του λαιμού, εάν είναι απαραίτητο, κάποιες άλλες μελέτες, η φύση των οποίων καθορίζεται από ιατρικά δεδομένα που έχουν ήδη ληφθεί σχετικά με τον ασθενή).

Η καθημερινή παρακολούθηση της αρτηριακής πίεσης χρησιμοποιώντας ειδικές συμπαγείς συσκευές σας επιτρέπει να αξιολογήσετε τις αλλαγές στην αρτηριακή πίεση κατά τη διάρκεια ενός τρόπου ζωής που είναι γνωστός στον ασθενή. Η μελέτη αυτή δεν είναι απαραίτητη σε όλες τις περιπτώσεις - κυρίως εάν η αρτηριακή πίεση μετριέται σημαντικά στο διορισμό του γιατρού, είναι σημαντικά διαφορετική από το μετρούμενο σπίτι, εάν είναι απαραίτητο, για να αξιολογηθεί η νυχτερινή αρτηριακή πίεση, εάν υποψιαζόμαστε τα επεισόδια υπότασης, μερικές φορές να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα της θεραπείας.

Έτσι, ορισμένες διαγνωστικές μέθοδοι κατά την εξέταση ενός ασθενούς με αυξημένη αρτηριακή πίεση εφαρμόζονται σε όλες τις περιπτώσεις, είναι πιο επιλεκτικά κατάλληλοι για τη χρήση άλλων μεθόδων, ανάλογα με τα δεδομένα που έχουν ήδη ληφθεί σχετικά με τον ασθενή, για να επαληθεύσουν τις υποθέσεις που προέκυψαν στον γιατρό κατά την προκαταρκτική εξέταση.

Θεραπεία της αρτηριακής υπέρτασης Σε σχέση με τα μέτρα μη φαρμάκου που αποσκοπούν στη θεραπεία της υπέρτασης, έχουν συσσωρευτεί πιο πειστικά στοιχεία σχετικά με τον θετικό ρόλο της μείωσης της κατανάλωσης του επιτραπέζιου αλατιού, τη μείωση και τη συγκράτηση του σωματικού βάρους σε αυτό το επίπεδο, την τακτική σωματική άσκηση (φορτία), τίποτα περισσότερο από τη χρήση του αλκοόλ και την αύξηση του περιεχομένου των λαχανικών και των καρπών στη διατροφή. Μόνο όλα αυτά τα μέτρα είναι αποτελεσματικά ως μέρος των μακροπρόθεσμων αλλαγών σε αυτόν τον ανθυγιεινό τρόπο ζωής, γεγονός που οδήγησε στην ανάπτυξη της υπέρτασης. Έτσι, για παράδειγμα, η μείωση του σωματικού βάρους κατά 5 kg οδήγησε σε μείωση της αρτηριακής πίεσης κατά μέσο όρο 4, 4/3, 6 mm Hg. Τέχνη. - Φαίνεται να είναι λίγο, αλλά σε συνδυασμό με άλλα μέτρα που απαριθμούνται από τη βελτίωση του τρόπου ζωής, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ σημαντικό.

Η επούλωση ενός τρόπου ζωής δικαιολογείται για σχεδόν όλους τους ασθενείς με υπέρταση, αλλά η θεραπεία με φάρμακα εμφανίζεται, αν και όχι πάντα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις. Εάν οι ασθενείς με αύξηση της αρτηριακής πίεσης 2 και 3 βαθμών, καθώς και με υπέρταση οποιουδήποτε βαθμού με υψηλό υπολογισμένο καρδιαγγειακό κίνδυνο, πρέπει να συνταγογραφηθεί η θεραπεία με φάρμακα (μακροπρόθεσμαΤα οφέλη αποδεικνύονται σε πολλές κλινικές μελέτες), στη συνέχεια, με υπέρταση του 1ου βαθμού με χαμηλό και μέσο υπολογισμένο καρδιαγγειακό κίνδυνο, η θεραπεία αυτή δεν αποδείχθηκε πειστικά σε σοβαρές κλινικές δοκιμές. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα πιθανά οφέλη της συνταγογράφησης φαρμακευτικής θεραπείας αξιολογούνται μεμονωμένα, δεδομένων των προτιμήσεων του ασθενούς. Εάν, παρά την ανάκτηση του τρόπου ζωής, η αύξηση της αρτηριακής πίεσης σε τέτοιους ασθενείς παραμένει για αρκετούς μήνες με επαναλαμβανόμενες επισκέψεις στο γιατρό, είναι απαραίτητο να επαναξιολογηθεί η ανάγκη χρήσης ναρκωτικών. Επιπλέον, η αξία του υπολογισμένου κινδύνου εξαρτάται συχνά από την πληρότητα της εξέτασης του ασθενούς και μπορεί να αποδειχθεί πολύ υψηλότερη από ό, τι φαινόταν στην αρχή. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις θεραπείας της υπέρτασης, προσπαθούν να επιτύχουν σταθεροποίηση της αρτηριακής πίεσης κάτω από 140/90 mm Hg. Τέχνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι το 100% των μετρήσεων κάτω από αυτές τις τιμές, αλλά οι λιγότερο συχνά η αρτηριακή πίεση σε τυποποιημένες συνθήκες (που περιγράφονται στην ενότητα "Διαγνωστικά") θα υπερβεί αυτό το όριο, τόσο το καλύτερο. Χάρη σε αυτή τη θεραπεία, ο κίνδυνος καρδιαγγειακών επιπλοκών μειώνεται σημαντικά και οι υπερτονικές κρίσεις, αν συμβεί, είναι πολύ λιγότερο συχνές από ό, τι χωρίς θεραπεία. Χάρη στα σύγχρονα φάρμακα, οι αρνητικές διεργασίες που, με υπέρταση, αναπόφευκτα και σιωπηρά καταστρέφουν τα εσωτερικά όργανα (κυρίως την καρδιά, τον εγκέφαλο και τους νεφρούς) με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι διαδικασίες επιβραδύνουν ή αναστέλλουν και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούν ακόμη και να τυλιχτούν.

Από τα φάρμακα για τη θεραπεία της υπέρτασης, τα κύρια είναι 5 κατηγορίες ναρκωτικών:

διουρητικά (διουρητικά); ανταγωνιστές ασβεστίου · αναστολείς ενζύμου αγγειοενζινοπροναδότησης (ονόματα τελειώνουν σε -πρίλ). Οι ανταγωνιστές υποδοχέα της αγγειοτενσίνης II (ονόματα τελειώνουν στο -σαρτάν). Beta-αναστολείς. Πρόσφατα, υπογραμμίστηκε ιδιαίτερα ο ρόλος στη θεραπεία της υπέρτασης των πρώτων τεσσάρων κατηγοριών φαρμάκων. Χρησιμοποιούνται επίσης βήτα-αναστολείς, αλλά κυρίως όταν η χρήση τους απαιτεί ταυτόχρονες ασθένειες σε αυτές τις περιπτώσεις, οι βήτα-αναστολείς εκτελούν διπλό σκοπό.

Σήμερα, η προτίμηση δίνεται σε συνδυασμούς φαρμάκων, καθώς η θεραπεία με ένα από αυτά σπάνια οδηγεί στην επίτευξη του επιθυμητού επιπέδου αρτηριακής πίεσης. Υπάρχουν επίσης σταθεροί συνδυασμοί φαρμάκων που κάνουν τη θεραπεία πιο βολική, αφού ο ασθενής παίρνει μόνο ένα δισκίο αντί για δύο ή ακόμα και τρία. Η επιλογή των απαραίτητων κατηγοριών φαρμάκων για έναν συγκεκριμένο ασθενή, καθώς και τις δόσεις και τη συχνότητα χορήγησης, πραγματοποιείται από έναν γιατρό που λαμβάνει υπόψη τέτοια δεδομένα για τον ασθενή ως επίπεδο αρτηριακής πίεσης, ταυτόχρονα ασθένειες κ. λπ.

Χάρη στην πολύπλευρη θετική επίδραση των σύγχρονων φαρμάκων, η θεραπεία της υπέρτασης συνεπάγεται όχι μόνο μείωση της αρτηριακής πίεσης ως τέτοια, αλλά και την προστασία των εσωτερικών οργάνων από τις αρνητικές επιπτώσεις αυτών των διαδικασιών που συνοδεύουν την αυξημένη αρτηριακή πίεση. Επιπλέον, δεδομένου ότι ο κύριος στόχος της θεραπείας είναι να μεγιστοποιηθεί ο κίνδυνος των επιπλοκών της και να αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής, μπορεί να είναι απαραίτητο να διορθωθεί το επίπεδο της χοληστερόλης του αίματος, η λήψη των κινδύνων που μειώνει τον κίνδυνο θρόμβωσης (που οδηγεί στο έμφραγμα ή το εγκεφαλικό επεισόδιο του μυοκαρδίου) κλπ. και έμφραγμα του μυοκαρδίου, αναστέλλουν την ανάπτυξη των αθηροσκληρωτικών πλακών στα αγγεία. Έτσι, η θεραπεία της υπέρτασης συνεπάγεται την επίδραση στην ασθένεια σε πολλές περιοχές και η επίτευξη της φυσιολογικής αρτηριακής πίεσης είναι μόνο ένα από αυτά.

Πρόβλεψη. Πρόληψη Η συνολική πρόβλεψη καθορίζεται όχι μόνο και όχι τόσο από το γεγονός της αυξημένης αρτηριακής πίεσης, αλλά από τον αριθμό των παραγόντων κινδύνου για τις καρδιαγγειακές παθήσεις, τον βαθμό σοβαρότητας και τη διάρκεια των αρνητικών επιδράσεων.

Αυτοί οι παράγοντες κινδύνου είναι:

κάπνισμα; αυξημένη χοληστερόλη αίματος. υψηλή αρτηριακή πίεση. ευσαρκία; καθιστικός τρόπος ζωής. Η ηλικία (με κάθε δεκαετία ζούσε μετά από 40 χρόνια, ο κίνδυνος αυξάνεται). Άνδρας Παύλος και άλλοι. Ταυτόχρονα, όχι μόνο η ένταση των επιπτώσεων των παραγόντων κινδύνου (για παράδειγμα, το κάπνισμα 20 τσιγάρων ημερησίως, είναι αναμφισβήτητα χειρότερη από 5 τσιγάρα, αν και τα δύο σχετίζονται με την επιδείνωση της πρόβλεψης), αλλά και τη διάρκεια των επιπτώσεών τους. Για άτομα που δεν έχουν ακόμη προφανείς καρδιαγγειακές παθήσεις, εκτός από την υπέρταση, μπορείτε να αξιολογήσετε την πρόγνωση χρησιμοποιώντας ειδικές ηλεκτρονικές υπολογιστές, μία από τις οποίες λαμβάνει υπόψη το φύλο, την ηλικία, τη χοληστερόλη του αίματος, την αρτηριακή πίεση και το κάπνισμα. Η ηλεκτρονική αριθμομηχανή βαθμολογίας είναι κατάλληλος για την αξιολόγηση του κινδύνου θανάτου από καρδιαγγειακές παθήσεις τα επόμενα 10 χρόνια από τη στιγμή της αξιολόγησης κινδύνου. Ταυτόχρονα, ο κίνδυνος που λαμβάνεται στις περισσότερες περιπτώσεις στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να κάνει μια παραπλανητική εντύπωση, επειδή η αριθμομηχανή σας επιτρέπει να υπολογίσετε τον κίνδυνο καρδιαγγειακού θανάτου. Ο κίνδυνος μη φαινομενικών επιπλοκών (έμφραγμα του μυοκαρδίου, εγκεφαλικού επεισοδίου, στηθάγχης κ. λπ. ) είναι αρκετές φορές υψηλότερη. Η παρουσία του διαβήτη αυξάνει τον κίνδυνο σε σύγκριση με τον υπολογισμό χρησιμοποιώντας μια αριθμομηχανή: για τους άνδρες 3 φορές και για τις γυναίκες - ακόμη και 5 φορές.

Όσον αφορά την πρόληψη της υπέρτασης, μπορούμε να πούμε ότι δεδομένου ότι οι παράγοντες κινδύνου είναι γνωστοί (αδράνεια, υπερβολικό βάρος, χρόνιο στρες, τακτική έλλειψη ύπνου, κατάχρηση αλκοόλ, αυξημένη κατανάλωση επιτραπέζιου αλατιού και άλλων), τότε όλες οι αλλαγές στην εικόνα που μειώνουν τις επιδράσεις αυτών των παραγόντων μειώνουν τον κίνδυνο υπέρτασης. Ωστόσο, δεν είναι δυνατή η μείωση αυτού του κινδύνου στο μηδέν - υπάρχουν παράγοντες που δεν εξαρτώνται καθόλου από εμάς ή εξαρτάται ελάχιστα: γενετικά χαρακτηριστικά, φύλο, ηλικία, κοινωνικό περιβάλλον, κάποιες άλλες. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να σκέφτονται για την πρόληψη της υπέρτασης, κυρίως όταν είναι ήδη ανθυγιεινές και η αρτηριακή πίεση έχει ήδη αυξηθεί σε ένα ή άλλο βαθμό. Και αυτό είναι ήδη ένα ερώτημα όχι τόσο μεγάλη πρόληψη όσο και η θεραπεία.